Publicystyka doby stanisławowskiej w swych niepospolitych wymiarach ilościowych i rozległości tematycznej stanowiła zjawisko, którego mechanizm odznaczał się szczególną cechą: była to swoista siła napędowa różnorakich procesów życia społecznego, politycznego i kulturalnego, jednocześnie zaś sprawiany przez nią ruch kształtował ją samą: zwiększał jej rozmiary, wpływał na wzbogacenie tematyki, a poszerzając kręgi czytelnicze, wywoływał spośród nich nowych autorów. Taka refleksja narzuca się nieodparcie spoglądającemu z perspektywy dwóch stuleci na to trudne do ogarnięcia piśmiennictwo rozproszone w drukach, druczkach, czasopismach i kopiach rękopiśmiennych. Ksiązka zawiera pisma takich autorów jak: Hugo Kołłątaj, Stanisław Staszic, Franciszek Bohomolec czy Ignacy Krasicki.

Biografia Agnieszki Osieckiej, napisana niejako przez nią samą, zawiera bowiem fragmenty niepublikowanych dotąd pamiętników, listów, zapisków, piosenek i wierszy autorki. Niezwykła opowieść o życiu w poszukiwaniu szczęścia, o szukaniu siebie wśród mnogości osób i sytuacji. Znakomita lektura dla wszystkich miłośników literatury wspomnieniowej i sympatyków Agnieszki Osieckiej.

Aktor to podróż po najtajniejszych zakamarkach sztuki teatralnej i filmowej. Przewodnikiem tej niezwykłej wyprawy jest legenda polskich scen Wojciech Pszoniak. Odpowiadając na pytania Michała Komara aktor cofa się aż do swych lwowskich korzeni. Opowiada o dzieciństwie, młodości i pierwszych poważnych decyzjach, które skierowały go ku sztuce. Pszoniak odsłania przed czytelnikiem kulisy największych wyzwań, z jakimi przyszło mu się zmierzyć, ujawnia swe spostrzeżenia związane z grą na scenach polskiej i francuskiej, w mistrzowski sposób opowiada o pracy z wielkimi reżyserami takimi jak Konrad Swinarski i Andrzej Wajda.Żywiołowy, intrygujący wywiad, skrzący się od humoru i arcyciekawych anegdot.Wojciech Pszoniak - wybitny aktor teatralny i filmowy, znany na całym świecie z doskonałych kreacji w filmach Andrzeja Wajdy Ziemia obiecana, Danton, czy Korczak. Michał Komar - krytyk filmowy, scenarzysta, autor sztuk teatralnych, felietonista "Tygodnika Powszechnego", laureat nagrody Klubu Krytyki Filmowej SDP. W swoim dorobku literackim ma książki Bestiariusz codzienny, Trzy, Prośba o dobrą śmierć, Zmęczenie, Piekło Conrada, publikacje, m.in. Czarownice i inni, O obrotach losów i ciał oraz wywiady-rzeki z Władysławem Bartoszewskim i Stefanem Mellerem.

Zbiór fragmentów wywiadów i wypowiedzi Ryszarda Kapuścińskiego, poświęconych pracy reporterskiej, podróżom, metodzie tworzenia, a także funkcji i odpowiedzialności mediów. Lektura książki przedstawia Kapuścińskiego jako człowieka, podróżnika, artystę, przenikliwego komentatora otaczającego nas świata. [wikipedia.pl]

Książka uważana za największe dzieło pisarza. Ma stałe miejsce w kanonie klasyki reportażu wojennego. Autor oddaje w niej hołd, stawia pomnik żołnierzom armii generała Andersa. Narracja rozpoczyna się od momentu, gdy Polacy zaczynają przygotowywać kolejny szturm na wzgórze. Każdy rozdział to opowieść o jednej jednostce wchodzącej w skład II Korpusu lub relacja z fragmentu działań zbrojnych. Wańkowicz opisuje nie tylko przebieg kolejnych walk, ale także problemy łączności, akcje saperów, działania kwatermistrzów. Tekst napisany jest z ogromnym pietyzmem i umiłowaniem szczegółu. Cechy te są znakiem rozpoznawczym twórczości pisarza. Z posłowia gen. Władysława Andersa do wydania londyńskiego „Było to pod Monte Casino” (1954) „Melchior Wańkowicz dał prawdziwy obraz bitwy ujęty przede wszystkim od strony przeżyć człowieka. Być może, że według zasad suchej nauki, książka ta nie jest „historią”, jest jednak na pewno wiernym świadectwem wielkości ducha żołnierza polskiego, objawionego w najdoskonalszej formie ofiary życia i krwi.”

Hołownia i Prokop w elektryzującej rozmowie. Zderzenie dwóch odmiennych spojrzeń na religię, kulturę i świat mediów. Jezus jako marketingowiec, pożytki płynące z noszenia habitu, różnica między Bogiem a idolem, urok pieniędzy i problemy z wolną wolą ů to tylko niektóre wątki tej zaskakującej konfrontacji. Prowadząc rozmowy składające się na tę książkę, robimy po prostu to samo co taksówkarz wiozący pasażera na lotnisko, fryzjer zakręcający klientce loki, babcie gderające w kolejce do laryngologa czy kumple spotykający się po robocie przy piwie. Przedstawiamy nasz punkt widzenia. Dyskutujemy. Spieramy się. Mówimy, co nam się wydaje. Wywalamy na stół to, co nam prywatnie w duszy gra. Tyle, że zamiast o najnowszym serialu, biuście Dody czy bieżącym kursie franka szwajcarskiego częściej gadamy o rzeczach, które mimo wszystko wydają nam się ważniejsze. Marcin Prokop Po tej książce boję się bardziej niż kiedykolwiek, że stosowną lekcję kontemplacji dadzą mi kiedyś aniołowie. Ja będę chciał toczyć z nimi teologiczne dysputy, oni ů pogrążeni w słuchaniu Morrisseya ů zacytują mi trzydziesty drugi rozdział Mądrości Syracha: äPrzemów, starcze, tobie to bowiem przystoi, jednak z dokładnym wyczuciem, abyś nie przeszkadzał muzyce. A kiedy jej słuchają, nie rozwódź się mową ani nie okazuj swej mądrości w niestosownym czasie!ö. Szymon Hołownia

Wabią pieniędzmi, perspektywą ogromnego rynku zbytu i tanimi rozwiązaniami technologicznymi. Wykorzystują niezależność samorządów i uczelni, a także szkół wojskowych do nawiązywania niekontrolowanej przez nikogo współpracy i zdobywania technologicznego know-how. Przejmują fabryki, legendarne marki motoryzacyjne, media. Pozyskują informacje o naszym życiu z mediów społecznościowych, telefonów, komputerów, a nawet odkurzaczy i oczyszczaczy powietrza. Korumpują władze na wszystkich szczeblach, a do wyciszania skandali zatrudniają najlepsze agencje PR. Zjednują sobie polityków, naukowców, celebrytów i miliony zwykłych ludzi. Chińczycy w Europie działają niepostrzeżenie, ale na masową skalę. Sylwia Czubkowska – uznana dziennikarka, która od lat bada chińskie wpływy w Europie – prowadzi pierwsze takie śledztwo dotyczące sposobu, w jaki Chiny przejmują naszą część świata, w tym Polskę. Ujawnia nieznane fakty, analizuje metody działań Państwa Środka, obnaża korupcję i demaskuje olbrzymią machinę dezinformacyjną.

Światowej sławy biblista udowadnia, że cuda podobne do tych, które opisuje Nowy Testament, dzieją się także tu i teraz! Czy nadprzyrodzone działanie Boga, o którym czytamy na kartach w Ewangelii czy Dziejów Apostolskich, rzeczywiście można odnaleźć we współczesnym, racjonalnym i sceptycznym świecie? Profesor Craig Keener z ogromną wnikliwością i rzetelnością przedstawia przekonujące dowody na to, że cuda, które opisywali pierwsi chrześcijanie, ponad wszelką wątpliwość wydarzają się dzisiaj i to naprawdę często. Opisuje kilkaset przypadków z XX i XXI w., które zostały starannie udokumentowane i potwierdzone przez lekarzy. Zgromadzony materiał faktograficzny stał się też inspiracją do poszukiwania odpowiedzi na wiele istotnych pytań: -dlaczego współczesny człowiek raczej niechętnie wierzy w cuda? -dlaczego odrzucanie z góry nadprzyrodzonego działania Boga jest nieracjonalne? -dlaczego Bóg czasami wysłuchuje modlitwy o uzdrowienie, a innym razem prośby do Niego kierowane pozostają bez odpowiedzi? -jakie są obiektywne kryteria weryfikacji, dzięki którym wiadomo, czy dane wydarzenie rzeczywiście jest cudem? "Nie ma wątpliwości co do tego, że prof. Craig Keener to jeden z najważniejszych we współczesnej biblistyce uczonych. Dzięki jego badaniom dziś nie da się już utrzymać modnej kiedyś w niektórych nurtach biblistyki tezy, że cuda Jezusa mogą być jedynie piękną konwencją literacką. Teraz także polski czytelnik może poznać przekonujące racje przemawiające za historycznością cudów - i tych biblijnych, i współczesnych." ks. prof. Mariusz Rosik. "Cuda dzisiaj to książka intrygująca, przenikliwa i wyjątkowo wciągająca. Opowiedziane przez autora historie i świadectwa niekiedy wręcz szokują, ale są starannie udokumentowane i medycznie potwierdzone, a zatem są faktami. A jak wiadomo, z faktami się nie dyskutuje." o. Piotr Różański SP

ZBYSZEK CYBULSKI (1927-1967), aktor, legenda polskiego kina, współtwórca Studenckiego Teatrzyku Bim-Bom. Niezapomniany Staszek w Giuseppe w Warszawie, Jacek w Do widzenia, do jutra czy kapitan van Worden w Rękopisie znalezionym w Saragossie. Największy sukces odniósł jednak w Popiele i diamencie. Rola Maćka Chełmickiego pozostała jego życiową kreacją. Był fenomenem aktorskim, idolem swego pokolenia, obiektem uwielbienia i naśladowania. Niektórzy twierdzą, że był opętany aktorstwem, że przemieniał własne uczucia w role. Już za życia był legendą, legendy zaś nie umierają. Zbyszka Cybulskiego - brata-łatę, starenię, gawędziarza - wspominają bliscy, m.in. żona Elżbieta Chwalibóg-Cybulska i cioteczny brat Wojciech Jaruzelski, oraz przyjaciele i znajomi z okresu krakowskiego, gdańskiego i warszawskiego, wśród nich Iga Cembrzyńska, Zofia Czerwińska, Beata Tyszkiewicz, Lucyna Winnicka, Ewa Wiśniewska, Jacek Fedorowicz, Daniel Olbrychski i Andrzej Wajda.

O dramacie zakończonym skazaniem siostry Bernadetty na więzienie słyszeliśmy wszyscy. Ale jak to, co działo się w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Zabrzu przez ponad trzydzieści lat, w ogóle mogło się stać? A przecież siostra Bernadetta, naprawdę Agnieszka F., uczyła się zawodu wychowawcy, gdy dyrektorką ośrodka była siostra Scholastyka, która miała podobno jeszcze bardziej przerażające "metody wychowawcze". Czy gdyby nie koszmar bitych i molestowanych wychowanków - chłopców i dziewczynek, mężczyzn i kobiet, także tych z niepełnosprawnością umysłową, w wieku od czterech do trzydziestu czterech lat - doszłoby do zamordowania małego Mateusza? W lutym 2006 chłopiec został zgwałcony i zabity przez Tomasza, byłego wychowanka ośrodka, ofiarę tamtejszej "pętli molestowania", który zanim zaczął wykorzystywać chłopców, już jako kilkuletnie dziecko był gwałcony przez starszych wychowanków. Gdy specjaliści orzekli, że Tomasz nie ma zaburzeń pedofilnych, a jego zachowanie było najprawdopodobniej spowodowane przebywaniem w ośrodku, prokurator Joanna Smorczewska - trzydziestolatka, dodajmy, prywatnie osoba wierząca - postanowiła sprawdzić, co dzieje się za okratowanymi oknami budynku sióstr boromeuszek. Pomagał jej policjant Leszek Gajosz, a to, co zobaczyli, usłyszeli i do czego ostatecznie dotarli, nie mieści się w głowie. Zabawki schowane i wyjmowane tylko na pokaz, zakazywanie utrzymywania kontaktów z rówieśnikami poza ośrodkiem po lekcjach albo niechodzenie do szkoły jako. kara za poskarżenie się nauczycielce z zewnątrz to jeszcze nic wobec zmuszania wychowanków do jedzenia własnych wymiocin, nakazu stania godzinami i wymachiwania zasiusianym prześcieradłem, dopóki nie wyschło (wychowankowie nie mogli nic pić od godziny 18.00, żeby się nie moczyli w nocy). To z kolei wydaje się niczym wobec zamykania wszystkich w jednym pomieszczeniu z wiadrem na odchody albo bez niego na długie wieczory i noce, podczas których działy się rzeczy najstraszniejsze. Z prawnego punktu widzenia część spraw uległa przedawnieniu, ale autorka książki nie była ograniczona prawem. Z jej rozmów z wychowankami wyłania się potworna prawda o niewyobrażalnym cierpieniu, nieumiejętności odróżniania dobra od zła, zastraszeniu i sadyzmie, bo jak inaczej nazwać to, co robiły niektóre, niestety najważniejsze, siostry? Uwaga: nie wszystkie. Inne, te "lepsze", tylko przyzwalały, godząc się z zaistniała sytuacją. "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie" - ksiązka opisująca z różnych stron historię koszmaru w ośrodku, przygotowań do procesu i samego niezwykle trudnego procesu z przesłuchaniami zastraszonych wychowanków - to właśnie przede wszystkim porażająca opowieść o przyzwoleniu. Głośnym i cichym. I nie chodzi tylko o same boromeuszki. Dlaczego przez lata sprawy nie nagłośniły nauczycielki, skoro widziały brudnych i pobitych uczniów, przychodzących do szkół z ośrodka? Jak to możliwe, że kontroli nie sprawowało kuratorium? Pytanie: Czy Bóg wybaczy siostrze Scholastyce, Bernadetcie, Monice czy Patrycji, bijącej menażką do utraty przytomności, i próba odpowiedzi na to, kim były i są te kobiety, co spotkało je w życiu, że stały się potworami, oraz dlaczego za potwory wcale się nie uważały, to jeszcze inny problem.