Dziewięcioletnia Abby ma tylko mamę, która choruje od lat na stwardnienie rozsiane. Teraz mama trafia do szpitala, a dziewczynka - Do Casey Watson... (z okł.)

Kiedy Andrea Gillies wraz z mężem, trójką dzieci i teściami przeprowadzała się do dużego wiktoriańskiego domu położonego w jednym z odległych zakątków na północy Szkocji, nie miała pojęcia, jak niezwykłe czeka ich doświadczenie. Opiekując się chorą na alzheimera teściową, Gillies towarzyszyła jej w szczególnej podróży – w przejściu z realnego świata do alternatywnej rzeczywistości demencji. Opiekunka to nie tylko opowieść o życiu w cieniu alzheimera, to także sprawozdanie z fascynującego śledztwa, które odsłania mechanizmy rozwoju choroby. To książka, która stawia przed nami najbardziej fundamentalne pytania: Kim jesteśmy? Czy nadal będziemy sobą, jeśli zostaniemy pozbawieni wspomnień? Czym jest ludzka dusza? Książkę poleca Polskie Stowarzyszenie Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera. „Ta książka to pamiętnik z kilku lat opieki nad chorą na alzheimera, który daje nam szansę wejścia w świat cierpiącego człowieka i zrozumienia go. To także przejmujący opis prób radzenia sobie z uciążliwymi objawami choroby i emocjami, które pojawiają się w czasie wieloletniej opieki nad bliskim. Dzięki „Opiekunce” możemy zobaczyć, jak inni radzą sobie w tym nowym, zmienionym przez chorobę świecie.” Alicja Sadowska, Prezes Polskiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera „To nie jest dziennik młodej Brytyjki z czasu opieki nad teściową pogrążającą się w otchłani choroby Alzheimera. A przynajmniej nie tylko. To też książka o poszukiwaniu człowieczeństwa – w płatach czołowych mózgu, w hipokampie, bo przecież nie w sercu, choć – jak zauważa autorka — to ten mięsień zwykło się uważać za mieszkanie duszy. Wszystko w porządnej, niemal popularnonaukowej obudowie. To także książka o poszukiwaniu człowieczeństwa w sobie. Kiedy tytułowa opiekunka Andrea namawia chorą Nancy do zdjęcia trzech swetrów w upał albo myje ją z ekskrementów, to ważne jest, jak się z tym czuje Nancy, ale ważniejsze, jak się z tym czuje Andrea. Autorka opisuje to bez litości – dla siebie i dla czytelnika. To kawał szczerej literatury o problemach, które na początku XXI wieku dotykają miliony ludzi. Naprawdę współczesna literatura.” Wojciech Staszewski, autor książki „Ojciec.prl” „Głęboko poruszająca.” Daily Mail „Wspaniała książka – szczera, niepokojąca, pełna czułości, czasem złości, często zabawna. Autorka zabiera nas w świat demencji, dociekając, co to znaczy być człowiekiem.” Deborah Maggach „Przejmująco szczera opowieść.” Daily Express „„Opiekunka” to inteligentnie napisana książka, która wymyka się klasyfikacjom. Gillies z ujmującą szczerością opisuje zarówno codzienne sytuacje, jak i momenty, kiedy fale gwałtownych emocji, złości i poczucia winy rozbijają pozory, że dajemy sobie radę.” The Times Literary Supplement „Relacja Andrei Gillies z życia z osobą chorą na alzheimera to idealne połączenie żywej narracji z taką dawką wiedzy, którą czytelnik się nie udławi. To fantastyczna książka – bardzo realistyczna, ale doprawiona czarnym humorem.” Jo Brand „To jedna z najbardziej poruszających i najważniejszych książek, jakie przeczytałem o chorobie Alzheimera.” John Bayley „Przemyślana, pouczająca i prawdziwa (…) bardzo dobra i bardzo potrzebna książka.” Sir Richard Eyre „Niewiarygodnie wnikliwa (…), rozpaczliwie szczera książka. (…) Andrea Gillies jest błyskotliwą prozaiczką, która z poetycką swobodą sięga po metaforę i ma cięty dowcip zrodzony ze złości i smutku.” Prof. Raymond Tallis „W „Opiekunce” znajdziemy nadzieję, człowieczeństwo i poświęcenie.” The Catholic Herald „Najbardziej poruszające w Opiekunce jest to, w jaki sposób Gillies przedstawia coraz większą presję, której doświadczają opiekunowie w związku z rozwojem choroby, kiedy pacjent, któremu początkowo zdarzało się o czymś zapomnieć, nie pamięta już ważnych wydarzeń ze swojego życia, przestaje rozpoznawać członków rodziny, aż w końcu dociera do stadium, które Gillies nazywa „najmroczniejszym cieniem”.” The Lancet

Dawni kochankowie spotykają się ponownie. Przed osiemnastu laty jako młodzi lekarze wyjechali razem do Etiopii w ramach akcji pomocy Medicine Internationale. Ich namiętny romans skończył się tragicznie. Kiedy postrzelony przez partyzantów Matthew, długo nie odzyskując przytomności, przebywał w szpitalu, Silva zniknęła bez jakichkolwiek wyjaśnień; wkrótce potem dowiedział się, że poślubiła włoskiego przemysłowca. Minęło wiele czasu, zanim odzyskał równowagę psychiczną, ułożył na nowo życie, założył własna rodzinę. Teraz jest światowej sławy specjalistą w dziedzinie leczenia raka. Pojawienie się Silvii, która niespodziewanie prosi go o pomoc, burzy jego spokój. Silvia jest śmiertelnie chora - ma nieoperowalny nowotwór mózgu. Czy zdoła ocalić swoją dawna ukochaną? Czy los da obojgu jeszcze jedna szanse na wspólne szczęście? [Wydawnictwo Słówko, 2000]

Piękna, mądra, głęboko poruszająca powieść o miłości i nadziei. Która trwa nawet po końcu... Max i Pip to najsilniejsza para, jaką tylko można sobie wyobrazić. Każdego dnia ramię w ramię mierzą się z nieuleczalną chorobą synka. Są dla siebie wsparciem, ostoją, miłością. Ale teraz muszą zmierzyć się z czymś niemożliwym - to do nich należy ostateczna decyzja dotycząca kontynuacji leczenia Dylana. Tyle tylko że w tej sprawie przestali być jednomyślni, a wyboru muszą dokonać wspólnie. Każde mówi innym głosem, ale żadne nie wie, co tutaj jest słuszne. Nikt nie umie przewidzieć przyszłości, w dodatku co innego podpowiada rozum, co innego serce. A nie ma trudniejszych wyborów niż te dotyczące dziecka.

Brak aktywności ruchowej ma szczególne znaczenie jako czynnik ryzyka, jeśli weźmie się pod uwagę wpływ wysiłku fizycznego na mięsień sercowy i krążenie wieńcowe. Przedstawione czynniki ryzyka uzasadniają konieczność wprowadzenia szeroko rozumianej profilaktyki choroby wieńcowej, w której główną rolę odgrywa ruchowa, a po przebytym incydencie zawałowym konieczność prowadzenia rehabilitacji ruchowej. Podane przez autorkę zasady prowadzenia aktywności ruchowej dotyczące wykonywania tylko ćwiczeń dynamicznych, systematyczności, rozgrzewki, warunków treningowych, są jak najbardziej słuszne.

Nowa pomoc domowa w penthousie Douglasa Garricka ma jeden zakaz. Nie może zaglądać do sypialni, w której przebywa obłożnie chora żona pracodawcy. Mille woli dostosować się do tej zasady, nie ryzykować utraty posady. Ma przecież sekret, który musi zachować. Skupia się na swych zadaniach – sprzątaniu luksusowego apartamentu, gotowaniu wymyślnych posiłków w lśniącej kuchni. W ciszy robi swoje, aż dostanie to, czego chce. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie odgłos płaczu pani Garrick. I fakt, że nikt nigdy jej nie widuje. W przeciwieństwie do śladów krwi na koszulach nocnych, które pomoc domowa znajduje podczas prania. Przejęta Millie w końcu puka do drzwi sypialni. A gdy te lekko się uchylają, widzi coś, co odmienia wszystko. [nota wydawcy]

Nadkomisarz Rędzia prowadzi sprawę morderstwa: w opuszczonych pomieszczeniach piwnicy jednego ze szczecińskich szpitali odnalezione zostają zwłoki salowego, który zniknął z dyżuru kilkanaście dni wcześniej. Okazuje się, że może mieć to związek z tajemniczym zniknięciem pacjenta oddziału neurochirurgii, który latem tego roku jako NN trafił do szpitala po ciężkim pobiciu. Charakterystyczna, śmiertelna rana, jaką zadano ofierze, wskazywać może na związek ze sprawą innego zabójstwa prowadzoną przez szczecińską policję. To jednak nie koniec łańcucha zbrodni, a kolejne, wyjątkowo koszmarne morderstwo wywraca wszystkie ustalenia do góry nogami.

Niektórzy wieścili mu, że będzie karykaturą księdza. Niespełna jedenaście lat jego kapłaństwa to m.in. stworzenie domowego hospicjum, potem budowa od podstaw hospicjum stacjonarnego; organizacja Areopagów etycznych - letnich warsztatów dla studentów medycyny; praca katechety w szkole, gdzie ani uczniowie nie oszczędzali jego, ani on ich. 1 czerwca 2012 r. zdiagnozowano u niego nowotwór mózgu. Teraz, po dwóch operacjach, poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracuje na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. Wspiera też swoich dawnych uczniów i wychowanków - niejednemu z nich pomógł wyprostować życie. Mówi, że jest "otwarty na cud", ale jednocześnie przygotowuje się na to, żeby "dobrze przeżyć swoją śmierć".... [nota wydawcy]

"Tata Oli zachorował" to 32-stronicowa książeczka dla dzieci w wieku od 5 lat. Opowiada ona o chorobie taty Oli, którą jest jakżeby inaczej męska grypa. Nie ma nic gorszego dla mężczyzny niż ta wstrętna dolegliwość. Dzieci poznają świat głównie za pośrednictwem zabawy, czytania i oglądania bajek oraz kontaktów z rówieśnikami. Książeczki dla dzieci są z reguły utrzymane w humorystycznym tonie, by wzbudzić zainteresowanie najmłodszych czytelników. Nie zaszkodzi również, gdy sam przekaz będzie zabawny i niekoniecznie pouczający, tak jak ma to miejsce w opowiadaniu "Tata Oli zachorował", którego autorem jest Thomas Brunstrom. Ola jest troskliwą dziewczynką i chętnie zajmuję się swoim rodzicem w stanie "kryzysowym". Zaspokaja każdą jego zachciankę. Bez problemu gotuje mu pyszne posiłki, kupuje pyszne słodkości, okrywa go kocem i czyta mu książki dla umilenia czasu. Tata czuje się jednak coraz gorzej, dlatego przygotowuje testament. Ta publikacja będzie doskonałą rozrywką nie tylko dla Twojego dziecka, ale też dla Ciebie jako rodzica. To okazja do wspólnego śmiechu i pokazania, że dorośli również mają swoje słabości i gorsze chwile. Książeczka "Tata Oli zachorował" jest częścią serii "Tata i Małolata", którą wydało wydawnictwo Dwukropek. W jej skład wchodzą jeszcze następujące tytuły: "Tata Oli już nie chce być dorosły", "Zwariowane wakacje taty Oli", "Z tatą Oli na biwaku" oraz "Gwiazdka z tatą Oli". Książeczki opisują życie Oli i jej taty, który nie jest stereotypowym ojcem.

Szesnastoletnia bohaterka nie zamierzała uczestniczyć w poszukiwaniu zaginionego miliardera. Ale gdy stawką okazuje się sto tysięcy dolarów nagrody i relacja z wieloletnią przyjaciółką, dziewczyna postanawia zaangażować się w coś poza szkołą i walką z dręczącymi myślami. Musi zdobyć się na odwagę i odświeżyć znajomość z synem miliardera, a przede wszystkim pokonać przepaść, jaka oddziela ją od innych ludzi.