Cicha spokojna miejscowość pod Warszawą. W życie pewnego lekarza ginekologa niespodziewanie wdziera się znana pisarka. Jej książki czytają niemal wszyscy, ale jej osoba pozostaje dla wszystkich tajemnicą. Nagle ukrywająca się introwertyczka postanawia wyjść z cienia, by zasmakować prawdziwego życia, jakim obdziela bohaterów swoich powieści. Wraz z przybyciem Janiny Opiłko życie Tomasza Bocianowskiego zmienia się diametralnie. Wokół pana doktora mnożą się niesamowite i przerażające wydarzenia. Ktoś zaczyna go prześladować. Autorka, chcąc nie chcąc, coraz mocniej angażuje się w tę historię, nie bacząc, iż jej samej również może grozić niebezpieczeństwo.

Po śmierci matki pięcioletni Miki zostaje adoptowany przez jej brata. Sława uczy chłopca życia i pokazuje mu świat sztuki. Ale nagle w szczęśliwym dzieciństwie Mikiego pojawia się Lew, partner Sławy, surowy lekarz pragnący wprowadzić do rodziny porządek i dyscyplinę. Artystyczna wrażliwość małego Mikiego zostaje wystawiona na próbę – podobnie jak profesjonalne opanowanie Lwa. Chłopiec nie wie jeszcze, że tarcia w rodzinie to nic w porównaniu ze społeczną homofobią. Pierwszego dnia szkoły zaczyna się życie w kłamstwie, zmyślanie w wypracowaniach, ukrywanie zdjęć, ilekroć z wizytą przychodzą koledzy… Miki poznaje świat, który nie toleruje odmienności. Minie trochę czasu, nim bohater pogodzi się ze swoją sytuacją, a jego rodzina znajdzie dla siebie miejsce. (Z okładki).

Oparta na faktach opowieść o pierwszej dyplomowanej lekarce praktykującej na ziemiach polskich. Koniec lat 70. XIX wieku. Anna Tomaszewicz po zakończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie w Zurychu wraca do Warszawy z zamiarem otwarcia praktyki. Jest utalentowana, pełna zapału, ma na koncie doskonale przyjęte przez środowisko publikacje naukowe, chce pomagać ludziom. Ale Towarzystwo Lekarskie, do którego zgłasza się niedługo po przyjeździe, widzi w niej przede wszystkim kobietę – kogoś, kto nigdy nie powinien leczyć. Anna cały czas jednak uparcie dąży do celu i po to, by nostryfikować dyplom i w końcu móc pracować w zawodzie, gotowa jest udać się choćby do samego cara. Tymczasem w stołecznych domach i szpitalach szerzą się choroby powodowane przez wszechobecny brud i nieprzestrzeganie zasad higieny. Zalecenia Josepha Listera, inicjatora antyseptyki, nawet jeśli znane, są ignorowane i wykpiwane przez większość lekarzy i personel medyczny. Po przytułkach i kamienicach jak dziki ogień rozprzestrzenia się gruźlica, a na salach operacyjnych wielu pacjentów umiera, mimo udanych zabiegów. Żniwo zbiera też gorączka połogowa – przypadłość, na którą doktor Anna zwracała szczególną uwagę. W tkankę powieści Grabowska wplata historie postaci, które miały przełomowy wpływ na dzieje medycyny: Elizabeth Blackwell, Louisa Pasteura, Wilhelma Röntgena czy Charlesa Darwina.

Kiedy doktor Zofia Nibużanka dostaje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, nie waha się ani chwili. W wojskowej placówce medycznej z otwartością wita się lekarki i traktuje je na równi z mężczyznami. Dla Zofii jest to szansa, żeby doskonalić wiedzę i umiejętności na wielu prężnie się rozwijających oddziałach medycznych i w nowoczesnych pracowniach. Poznaje tajniki radiologii, neurologii, hematologii i innych specjalizacji, które w przyszłości pomogą jej stać się doskonałą pediatrą, chociaż w skrytości ducha marzy o chirurgii. Pracę u boku najwybitniejszych specjalistów tamtych czasów przerywa wybuch wojny. Rzeczpospolita Ujazdowska – tak medycy nazywają swój szpital – funkcjonuje na bazie konwencji haskiej, ale jej regulacje są bezwzględnie łamane przez okupanta, a personel, zwłaszcza lekarze i pielęgniarki zaangażowani w konspirację, doświadcza wyjątkowego okrucieństwa wojny. Kadra oficerska zostaje wywieziona na Wschód i przepada bez wieści. Dopiero po latach świat usłyszy o Katyniu. Część lekarzy ginie w bombardowaniach, inni są wywożeni do obozów koncentracyjnych, zamykani w getcie albo torturowani w katowniach gestapo. Ocalali, a wśród nich doktor Zosia, starają się ratować pacjentów w warunkach urągających ludzkiej godności. Młodej lekarce jest tym trudniej, że jej mąż włącza się działania konspiracyjne oraz co chwilę docierają do niej złe wieści o losie najbliższych. Najgorsze przyjdzie jednak dopiero wraz z wybuchem powstania warszawskiego. W powieści ożywa przedwojenna Warszawa – losy fikcyjnych bohaterów przeplatają się z prawdziwymi wydarzeniami, w których uczestniczyli wybitni artyści, politycy i naukowcy dwudziestolecia międzywojennego. W powieści, wzorem poprzednich części cyklu, zostały przedstawione sylwetki autentycznych gigantów medycyny, takich jak Zygmunt Freud, Alois Alzheimer czy Kazimierz Funk. "Doktor Zofia" to ostatnia część cyklu Uczniowie Hippokratesa łączącego opowieść fabularną z przełomowymi wydarzeniami z historii medycyny.

To kolejna książeczka z serii "Pierwsze bajeczki". Pokazuje maluchowi, jak przebiega wizyta u lekarza od momentu wejścia do poczekalni, gdzie jest kącik zabaw dla dzieci, do wizyty w gabinecie. Pani doktor mierzy i waży dzidziusia, sprawdza uszka i, jeśli malec jest zdrowy, podaje mu szczepionkę. To dobry sposób na oswajanie dziecka z pierwszymi wizytami u lekarza.

Wizyta u lekarza, nawet kontrolna, potrafi być stresująca. Ale czy naprawdę jest się czego bać? Judy już wie, co ją czeka w gabinecie i umie sobie poradzić z własnymi strachami. Wie także doskonale, że badania to naprawdę nic strasznego! Małe Wielkie Sprawy to seria opowiadań, które pomogą rodzicowi oswoić dziecko z nowymi, niełatwymi sytuacjami. Wesołe ilustracje i ulubieni bohaterowie szybko przekonają malucha, że to, czego się obawia, może być superprzygodą!

Przekonaj się, że warto kochać książki - jak szpaczek Kajtek! To książki pomagają poznawać świat, rozwijają wyobraźnię, a czasem mogą nawet... uratować życie! Nie wierzysz? To przeczytaj historię Kajtka. Kiedy ten przesympatyczny mól książkowy zaczął nosić okulary, inne szpaki z niego drwiły, przezywały go. Tymczasem Kajtek tak zaimponował prześmiewcom, że teraz... Tak! Tak! Zawsze możliwe jest szczęśliwe zakończenie - zobaczysz! Uwaga! Obie Autorki cyklu opowieści o Kajtku noszą okulary. Pisarka Jennifer Berne zakłada je zawsze do czytania - bo tak jak Kajtek uwielbia książki. [...] A ilustratorka Keith Bendis nosi okulary, bo... super w nich wygląda! Zupełnie jak Kajtek!

Piękna, bogata, wrażliwa… Każdy, kto ją zobaczył, myślał, że jest szczęściarą. Tylko ona wiedziała, jak jej życie wygląda naprawdę. Hope Lanstor nauczyła się doceniać każdą chwilę, bo zbyt dobrze zrozumiała, że dla niej - przyszłość może nigdy nie nadejść. Skupiła się więc na pomaganiu innym i angażowaniu swoich sił tam, gdzie są one rzeczywiście potrzebne - bez przejmowania się drobnostkami, bez potykania się o błahe, nieistotne przeszkody. Ludzie kochali Hope, a Hope kochała ludzi, gotowa każdego dnia obdzielać ich uśmiechem. Przekonana, że przyjaciele i Bóg wybaczają wszystko, skoncentrowana na teraźniejszości, chwytająca każdą chwilę - nie może pojąć, dlaczego jej nowy lekarz traktuje ją z niechęcią. Hope nie jest idealna, Hope jest skryta, Hope - jak każdy człowiek - zmaga się z problemami, a kompleksy i lęki chowa na dnie serca, niedostępnym nikomu. Ale każdemu, kogo spotyka na swojej drodze, stara się przynosić nieprzeciętne ciepło i nadzieję. Tylko doktor Kropka Colin zdaje się odporny na urok i empatię Hope - on jeden odnosi się do niej z wyraźną awersją. Może on też - jak Hope - ukrywa w sobie złe wspomnienia, a może jest po prostu zwykłym cynikiem niegodnym współczucia Hope? Kiedy nadejdzie czas to piękna powieść obyczajowa, łącząca w sobie elementy gorzkiego dramatu i słodkiego wdzięku baśni. Ilustracyjne, urokliwe postaci, czar Hope i tajemnicza magnetyczność doktora Colina porywają czytelnika do krainy, w której nie wszystko jest sprawiedliwe, ale wszystko ma swoje miejsce i swój czas.

Jako 18-letni student medycyny Szwed Axel Munthe odkrył w 1875 roku wyspę Capri, gdzie zauroczyła go maleńka kapliczka San Michele. Zakochał się w tym niezwykłym miejscu i przez lata marzył, by zbudować tu dom. Ciężko pracował i wreszcie udało mu się zrealizować marzenie. Zamieszkał w pięknej białej willi i wiódł spokojne życie w pełnej harmonii z otoczeniem. W swych słynnych pamiętnikach połączył realne fakty ze swego pełnego przygód życia z własnymi wizjami i refleksjami. Z dużą dozą humoru i życzliwości wobec wszystkich istot żywych pisał o ludziach, z którymi zetknął się na wyspie, i bogatej przyrodzie, która inspirowała go do przemyśleń. Tak stworzył jedną z najczęściej czytanych książek wspomnieniowych minionego stulecia.

Do przedszkola Peppy zawitało dwoje niecodziennych gości - doktor brunatny miś i pielęgniarka pani lis! Peppa i jej przyjaciele dowiedzieli się, dlaczego należy trzymać formę, zdrowo jeść i często myć ręce. A potem dzieci wcieliły się w role lekarzy i pielęgniarek. Czy doktor brunatny miś i pani lis byli dzielnymi pacjentami?

"Ludzie bezdomni" to opowieść o losach lekarza - Tomasza Judyma - wywodzącego się z nizin społecznych, który dzięki ciężkiej pracy i uporowi zdobył wykształcenie i zaangażował się w pomoc ubogim. Droga, którą obrał okazała się niezwykle trudna, gdyż jego bezinteresowna pomoc ludziom ubogim prowadziła do konfliktów z kolegami po fachu. Czy uda mu się zrealizować obrany cel i osiągnąć sukces. Doktor Judym - główny bohater "Ludzi bezdomnych" jest bez wątpienia człowiekiem o szlachetnym sercu, wrażliwym na krzywdę otaczających go ludzi. Co więcej, to człowiek czynu, honoru i wielkich ambicji. Postępowanie, w którym kieruje się dobrem chorych, biednych, cierpiących nawet za cenę własnego szczęścia jest godne podziwu i naśladowania (to jednak jest znacznie trudniejsze). Gorąco zachęcam do zapoznania się z losem doktora Judyma. Zdradzę także, iż w książce pojawia się Joasia Podborska - odwzajemniona miłość Judyma. Jak romantyczna historia tych dwojga się zakończy, nie zdradzę, sięgnijcie po "Ludzi bezdomnych".